وای به حال کسی که مشکلات را ببیند و بی‌خیال باشد!
اگر این حالت را در کسی هست، بگویند فلانی گرسنه بوده است بگوید به ما ربطی ندارد، این فرد باید برود در اسلام خودش تجدیدنظر کند.
مردم! ما پیرو پیامبری هستیم که خدا می‌فرماید، گران بر او تمام می‌شد سختی مردم. رسول الله (ص) رنج می‌برد از رنج کشیدن مردم. بی‌تفاوت نبود.
امروز برخی ادعای اسلام بودن و مسلمانی می‌کنند، میلیاردها ثروت را جمع کرده‌اند و خم به ابروی خودشان نمی‌آورند. پس‌انداز کرده است و اصلاً عین خیالش نیست در این جامعه‌ای که دارد زندگی می‌کند و در فامیل خودش انسان‌های نیازمند هستند، این مسلمانی است؟
رسول الله (ص) نسبت به بیگانگان نیز چنین نبود. «عَزِيزٌ عَلَيْهِ مَا عَنِتُّمْ» سختی و گرفتاری‌های مردم بر او سخت می گذشت.
در نهج‌البلاغه آقا امیرالمؤمنین (ع) یک‌جمله‌ای دارند، در اوصاف انسان‌های با تقوا، حضرت می‌فرمایند: «قُلُوبُهُمْ مَحْزُونَة».[1] انسان‌های باتقوا، قلب اندوهگینی دارند. حزن در درون آن‌ها است.
بعد این سؤال پیش می‌آید آدمی که اهل نماز و عبادت و تقوا و بندگی است، چرا اندوهگین باید باشد؟ اندوه باید مال انسان تارک الصّلاه باید باشد. مال آن آدم فاسق و آن آدم گنه‌کار باید باشد. آن‌کسی که کارش درست است و در راه است، خدمت می‌کند، بندگی می‌کند، چرا باید دیگر اندوهگین باید باشد؟
انسان با تقوا رنج مردم را رنج خود می‌داند. خودش مشکل مالی ندارد ولی مشکلات مالی دیگران او را نگران می‌کند.
این نشانه‌ی انسان‌های خوب است. آدم خوب اگر مشکل مردم را ببیند و خنده تحویل بدهد باید در خوب بودن خودش شک کند.
مردم! اگر یک روزی حزن و اندوه دیگران، اندوهگینتان کرد، قدر خودتان را بدانید!
[1]. خطبه 193 نهج‌البلاغه / خطبه همام.
