بعضی‌ها دعا می‌خوانند دعا به دردِ دردشان نمی‌خورد.
دعا باید با آن مشکل سنخیت داشته باشد؛ لذا بعضی‌ها می‌گویند ما فلان دعا را گفتیم ولی نتیجه بر عکس گرفتیم.
بله؛ یک سری دعاها، دعای خاص است.
متناسب با وضع بیمار است. شما دارو را ببینید!
پزشک می‌گوید: شما کبدت ناراحت است؛ این دارو را بخور! آن کسی که بیماری قلبی دارد داروی متناسب با بیماری‌اش به او می‌دهند. آن کسی که معده بیمار دارد داروی خاص خودش را می‌خورد.
حالا یک کسی بگوید دارو خوردن مهم است. برای چه دردی است؟ مهم نیست. می‌کشد تو را.
داروی کبد برای معده مصرف می‌کنی؟
ضرر می‌بینی.
دعا آداب دارد.
امام برای دعاها، عدد معین می‌کند.
امام می‌فرماید: در این وقت، این تعداد.
یک کسی نزد امام صادق (ع) دعایی را خواند و سوال کرد: این دعا از شما است؟ حضرت فرمودند: بله. آن دعا با «یا رحمان» تمام می‌شود. آن شخص گفت: یک «یا رحیم» هم اضافه‌اش کنم؟
حضرت فرمودند: اگر اضافه‌اش کردی آنی که ما گفتیم نمی‌شود.
این، نسخه است.
این را در جای خودش، برای فردی که توصیه‌شده و آن خواسته‌ای که گفته‌اند، امام توصیه کرده‌اند.
ترکیب دعا را به هم می‌زنیم. دعای ابوحمزه را به هم می‌ریزیم. دعای جوشن می‌خوانیم یک‌جوری.
گاهی اوقات امام یکی گفته ولی ما ده تا می‌گوییم.
مثلا در نماز شب گفته‌اند چهل مؤمن را دعا کنیم.
یکی می‌گفت: من هر شب هفتاد نفر را دعا می‌کنم.
گفتم: هفت‌صدتا را دعا کن! دیگر، آن اثر را ندارد.
تعارف ندارد. ادب داشته باش!
می‌گویند چهل مؤمن. عدد چهل موضوعیت دارد.
به قول یک آقایی، به شما می گویند: چهل قدم بردار! به گنج می رسی. حالا اگر شما چهل و یک قدم یا سی و نه قدم بروی گنجی زیر پایت نیست.
دعا یک آدابی دارد و لذا نوع دعاهایی که ائمه داده‌اند می‌گویند: این دعا برای رفع گرفتاری و این مشکل است.
حضرت ایوب (ع) متناسب با حال خودش که گرفتار مشکلات و آسیب‌ها شده بود دعا کرد.
کدام دعا؟ «انت ارحم الراحمین»
ذکر «یا ارحم الراحمین» را کسانی که در گرفتاری‌ها منگنه شده‌اند، پیچیده شده‌اند زیاد بگویند.
یا ارحم الراحمین
