امام خمینی رحمةالله‌علیه در کتاب اربعین حدیث می‌نویسند:
یکی از بزرگان علمای نجف مقید بود صف اول جا بگیرد و در نماز جماعت شرکت کند.
بیست سال صف اول جماعت نماز می‌خواند. خودش نیز امام جماعت نبود.
یک جلسه‌ای آمد به صف اول نرسید. در صف دوم جایش شد.
او در خودش بررسی می‌کند. می‌گوید: دیدم برایم کسر شأن است که صف دوم نماز خواندم. مثل‌اینکه صف دوم برای من یک افتخار بود.
یک خورده بیشتر دقت کردم دیدم اصلاً انگار این بیست سال نماز در صف اول را برای صف اول می‌خواندیم نه برای خدا.
امام می‌نویسند: این عالم عارف، تمام این بیست سال نماز را دوباره خواند.
این اخلاص است.
