? شبهه به معنای مشابهت و پوشیدگی است؛ به‌گونه‌ای که دو چیز در اثر شبهه از هم تشخیص داده نمی‌‌شوند؛ مانند کسانی که تصور می‌کردند حضرت عیسی(ع) را بر دار زده‌‌اند.
شبهه، تقاطع خطرناکی است که انسان ناآگاه را به کام گمراهی می‌کشاند و دشمن برای ضربه زدن از همین راه بیش‌ترین استفاده را می‌کند و با القای آن چون موریانه آرام و بی‌صدا، پایه‌های اعتقادی افراد را سست می‌کند و گزاره‌‌های به ظاهر دینی را جایگزین معانی حقیقی آن می‌نماید.
وظیفه مهم عالمان و آگاهان آن است که به محض مواجهه با شبهات، مهر سکوت از لب بشکنند و حقیقت را دقیق و هنرمندانه برای مردم بازگو کنند؛ چرا که با طلای بدلی می‌توان دخترکی را فریب داد اما زرگر کارکشته به محض مشاهده، تقلّبی بودن آن را تشخیص می‌دهد.
برای کسانی که هنوز توان تشخیص کامل را ندارند، بهترین راه مواجهه با شبهه، پرهیز از انجام فعل است. کسی که نمی‌‌داند مالی که در دست اوست حلال است یا حرام، عاقلانه آن است که در آن تصرّف نکند؛ چرا که اگر حتی احتمال ضعیفی بدهد که ممکن است آلوده به حرام شود چون خطر پیش رو بزرگ است، باید مراقب باشد. علمای علم کلام در این باره می‌گویند هرچند احتمال خطر کم است اما چون محتمل آن - که گمراهی است- است با زیان بسیار همراه خواهد بود، عقلاً باید راه اجتناب را در پیش گرفت
? برشی از کتاب سبک زندگی مهدوی / استاد حاج شیخ علیرضا حدائق / جلد دوم - صفحه 69
