پیغمبر (ص) فرمود: ما بُنَي بِنَاءً فِي الإِسْلَامِ أحَبَّ اِلَي اللهِ عَزّوَجَلَّ مِنَ اَلتَّزْوِيجِ؛ هیچ بنایی در اسلام نزد خدا، محبوب‌تر از ازدواج نیست.
گاهی اوقات انسان می‌خواهد پولی را هزینه کند و بر سر دوراهی مانده که آن پول را صرف راه‌اندازی زندگیِ یک نفر بکند یا صرف ساخت یک بنای خیریه، هیچ چیزی مقدس‌تر از تشکیل و تأسیس یک زندگی مشترک است. لذا همه وظیفه داریم. این دستور، دستور کلی است. مردها، زن‌ها، تمام اقشار جامعه در راستای این امر باید همت داشته باشند.
گاهی اوقات در خانواده، می‌بینیم پدر یا مادر نسبت به امر فرزند و ازدواج جوان خود، بی‌تفاوت هستند. امام صادق (ع) فرمودند: اگر پدر و مادری شرایط تزویج جوانشان را داشته باشند و کوتاهی کنند و این جوان، بخاطر این کوتاهیِ در امر ازدواج، به گناه کشیده شود، هر گناهی که از جوان سر می‌زند، پدر و مادر هم در آن شریک هستند.
گاهی اوقات، پدر نمازشب‌خوان است اما پسر در مجلس پارتی و مهمانی‌های شبانه است. در این مواقع، پدر هم در عیاشی و بی‌بندوباری جوانش شریک است. چون می‌توانست جلوی این کار را بگیرد ولی خودش را به بی‌خیالی زده است.
مادری که می‌تواند در امر ازدواج دخترش قدم بردارد اما کوتاهی می‌کند، هرچه آسیب بر دختر وارد می‌شود، گناه آن برای مادرش نوشته می‌شود و مادر در گناهان دخترش، شریک است.
این امر، خطاب به همه است. جامعه در برابر جامعه مسئول است. کلکمْ راعٍ، وَ کلکمْ مَسْؤُولٌ عَنْ رَعِیتِهِ؛
ما تنها نسبت به فرزندان خودمان مسئول نیستیم، بلکه نسبت به جامعه مسئول می‌باشیم. آیه‌ی صریح قرآن این امر را می‌فرماید. همه وظیفه داریم در تشکیل زندگی مشترک دیگران، تلاش کنیم و قدم برداریم و خدمت کنیم.
