یک‌وقت‌هایی خدا فراموشمان می‌شود و پول و مسائل دیگر برای ما مهم‌تر از خدا می‌گردد؛ و لذا اگر خدا نزد کسی بزرگ شد دنیا در نظر او با همه عظمت، کوچک می‌شود و ذره‌ای نزد او ارزش ندارد.
بودن کشتی در آب عیب نیست؛ بودن آب در کشتی عیب است.
بودن مؤمن در دنیا عیب نیست؛ بودن دنیا در دل مؤمن عیب است.
اگر دنیا در نهاد کسی آمد خطرناک است وگرنه حضور شما در دنیا مزرعه است و باید شما را به کمالات برساند. در همین دنیا بود که بزرگان به کمالات رسیدند؛ در همین دنیا بود که سید الشهداء علیه‌السلام «رحمة الله الواسعة» شد؛ در همین دنیا، نیکان عالم به مقامات رفیع رسیدند و متأسفانه در همین دنیا بعضی‌ها بد آزمونی پس داده‌اند.
راه نجات، اخلاص است.
امیرالمؤمنین علیه‌السلام می‌فرماید: «بِالاخلاص تُرفَعُ الاعمال» اخلاص است که اعمالتان را بالا می‌برد و تزکیه می‌کند.
«لو خَلَصَت النِّیّات لَزَکَت الاعمال»؛ اگر نیت های شما خالص شد اعمالتان نیز پاک می‌شود و به آرزوهایتان می‌رسید.
«مَن أخلَصَ بَلَغَ الآمال»؛ اگر اخلاص به خرج دادید به آرزوهایتان خواهید رسید. این‌که در همین آرزوهای دنیای مانده‌ایم به این دلیل است که اخلاص در کار نیست.
صدقه‌ای که برای خدا داده شود محال است دنبالش جواب نباشد؛ قدمی که برای خدا برداشته شود محال است که خدا راه را باز نکند. «وَ الَّذینَ جاهَدوا فِینا لَنَهدِیَنَّهُم سُبُلَنا»؛ اگر تلاش در مسیر خدا کردی و برای خدا احسان کردی و پیامبر را دوست داشتی خدا تو را دوست می‌دارد؛ «قُل إن کُنتُم تُحِبُّونَ الله فَاتَّبِعونی یُحبِبکُمُ الله»
